Blijven hangen

Afgelopen dinsdag reed ik op de N261 ter hoogte van de Efteling ineens voorbij een heel bekende auto: m'n eigen ouwe Roverke! Ik zag het gelijk aan het kenteken: XH-TZ-26. Vraag me niet welk kenteken mijn huidige auto heeft (echt geen idee!), maar het kenteken van m'n eerste echte hagelnieuwe leaseauto ken ik nog precies! Prachtig Rovertje was het: een 200 TdiC; uit de tijd dat Rover van BMW was. Lekker sportief bakkie was het en prachtig qua interieur ook: helemaal in 't leer enzo.
Doet me denken aan die prachtige tijd toen. We schrijven 1998, Maastricht, Libertel. Alles kon, alles mocht: wij gingen 't maken! En dat deden we. Wat een ongelofelijk mooie ervaring!
Inmiddels in de telecom-business van alles en nog wat meegemaakt. De tijden dat 't niet op kon zijn al lang voorbij. Toch blijf ik het een fascinerende tak van sport vinden. Reden temeer om er in te 'blijven hangen'. Zo besloot ik afgelopen week. Ik wil niet weg uit deze dynamiek: ik wil meer! Na het naderende afscheid bij Dexcom staat me een bijzonder ambitieuze nieuwe opdracht te wachten. Dames en heren: u gaat nog van ons horen!:-)

The show must go on

Tegen het einde van het jaar zijn al onze (t for telecom) winkels gesloten, tenminste: onze eigen winkels. De franchisenemers, voor wie ik het account management verzorg, gaan uiteraard door. Wellicht onder een andere vlag, maar veerkrachtige ondernemers als ze zijn, gaan ze natuurlijk door met waar ze goed in zijn. En terecht.

Voor mij een eye opener. Ik ben "through the motions" gegaan na het nieuws. Het contrast tussen het hebben van een missie en het slechts 'faciliteren' van de operatie zolang het nog duurt, was wel erg groot. Maar ook ik heb gemerkt dat er al vlug weer ruimte komt voor nieuwe initiatieven.

De toekomst lonkt...

Dislocatie BS de Boemerang: the sequal

Morgen vindt dan uiteindelijk het gesprek met de directie van De Boemerang plaats. Mijn stelling: een kind van negen stuur je nog niet zelfstandig op de fiets naar school. En als je je als school al genoodzaakt ziet om tot dislocatie over te gaan, dan zorg je ook voor de broodnodige extra begeleiding die dit met zich meebrengt. Veiligheid staat toch voorop?

Dislocatie BS de Boemerang groepen 6

Vorige week werd er op school een ouderavond georganiseerd. De kids kwamen twee weken terug met een briefje thuis waarop de ouderavond werd aangekondigd. Onderwerp onbekend. Saillant detail: de kinderen wisten kennelijk wel waar het over ging, want dochterlief wist al te vertellen dat ze volgend jaar naar "De Meander" moest met haar groep. Dislocatie dus. Right. Lekker dan.
Toch betrekkelijk optimistisch naar de ouderavond getogen. Het zou immers toch niet zo kunnen zijn dat school een dergelijk ingrijpend plan aankondigt, maar niet met oplossingen en ondersteuning komt? Nee, dat leek mij wel erg onwaarschijnlijk.
Ik had het alleen hartstikke mis. Het plan werd aangekondigd, toegelicht en een enkele vraag werd - een beetje kort door de bocht - beantwoord. Veel tijd was er niet: na drie kwartier stond er weer een groep ouders te wachten voor nog een andere ouderavond.
Een beetje beduusd toog ik naar huis. Nog wat andere ouders gesproken en de algehele sfeer gepijld: bijna niemand was blij. De gevaren van kinderen van 9 jaar zo maar alleen op de fiets naar school sturen (want de jongste moet je natuurlijk wel gewoon nog naar De Boemerang brengen), waren de meest gehoorde klacht.
Ik vind het verder gaan dan dat. School schermt met het feit dat de gemeente voor geen enkel alternatief te vinden was. Bijbouwen? Geen toestemming. Een noodbouw? Geen toestemming. Kinderen met een bus naar dislocatie? Geen toestemming.
Dat vind ik nou een gotspe.
Kinderen verdienen een stabiele, prettige omgeving. In een stabiele omgeving ontwikkelt een kind zich het best. Nu kiest de school er klaarblijkelijk voor om elk jaar maar "ad hoc" te bekijken hoeveel ruimte ze het jaar daarna weer tekort komen. Waarom geen lange termijn beleid? Waarom is er jaren geleden al niet begonnen met een ontmoedigingsbeleid voor nieuwe aanmeldingen?
Kortom: ik bleef met talloze frustraties, vragen en twijfels zitten. Na een paar dagen piekeren heb ik besloten de directeur van de school een e-mail te sturen. Het was geen leuk verhaal (ik geef het toe), maar het luchtte enorm op!
En nu, na een week afwachten wat er zou gebeuren: jawel, de directeur wil met me praten. Mooi. Dat lijkt me ook de enige goede oplossing. Laten we hopen dat ik de man kan overtuigen van de negatieve gevolgen van zijn besluit en laten we hopen dat er nog een veilig alternatief uit te slepen valt. Want dat is wel het doel wat mij betreft: een veilig en stabiel schoolklimaat moet prio 1 zijn en daarvan is in het huidige plan geen sprake.

Brigitte Kaandorp heeft gelijk

De afgelopen dagen verliepen weer bijzonder rommelig. Zo vond er gisteren een afschuwelijk treinongeluk plaats bij Brussel, hadden politici het gisteravond tijdens het verkiezingsdebat alleen maar over landelijke thema's in plaats van over de lokale politiek, was er gedonder met de Zamboni's in Vancouver tijdens de Olympische 500m heren en bleek vandaag mijn RSI geen RSI maar een nekhernia. Hulde weer voor zoveel "gerommel". Conclusie: Brigitte Kaandorp heeft een punt als ze tijdens haar show "Zo" beweert dat het leven aan elkaar hangt van de onduidelijkheden, gebrek aan structuur en rommeligheid. Ik heb daar op z'n zachtst gezegd wel wat herkenning bij...

RSI

Ben ik net lekker bezig met bloggen, krijg ik RSI. Balen. Ik heb al maanden pijnklachten en last van tintelingen in m'n rechterarm, maar sinds een paar weken is de pijn soms echt niet te harden. Inmiddels is m'n rechteronderarm dik, net als m'n vingers en m'n hand. Zo kan het niet verder. Dat wordt voorlopig weinig bloggen denk ik. De prio is toch het werk en de schrijverijen in de eigen tijd zullen dus voorlopig opgeschort moeten worden. Het zij zo.

Zweven

De gemeenteraadsverkiezingen komen eraan. Op 3 maart a.s. is het zo ver. Dat betekent dat ik minder dan een maand heb "to make up my mind". Voor het eerst in m'n volwassen leven heb ik werkelijk geen flauw idee op wie ik zou moeten stemmen. Ik was altijd zo zeker van een aantal dingen in het leven, zo ook over mijn politieke voorkeuren. Ergens along the way ben ik op allerlei vlakken verrast door het leven. In the sense dat dingen anders bleken te zijn dan ik ooit dacht. Op zich niet verkeerd, want relativerend. Maar ook verwarrend. De komende week zal ik me eens bezig houden met stemwijzers en andere verhelderende (tenminste, dat hoop ik) middelen.